ما انسان ها از ابتدا به چیزی نیاز داشتیم که بتوان زمان را به کمک آن بیان کرد. در این مسیر راه هایی برای علامت گذاری گذر ساعت ها، دقیقه ها و ثانیه ها و حتی میلی ثانیه ها ابداع شد که قابل اعتمادتر از تخمین های انسانی بود. اما نتایج بدست آمده رضایت بخش نبود، در نتیجه انسان ها تصمیم به بهبود اختراعات گرفتند. تا اینکه امروز به اینجا رسیدیم و همچنان در تلاشیم تا کارها را بهتر، آسان‌تر، در دسترس‌تر و دقیق‌تر کنیم.
تاریخچه ساعت آفتابی
در حدود 3500 سال قبل از میلاد، ساعت آفتابی در چین و مصر رایج بود. در حدود 600 سال قبل از میلاد، مخترعی به نام Anaximander اولین ساعت آفتابی فلزی یونانی را خلق کرد.
ساعت آفتابی دستگاهی است که برای نشان دادن زمان روز با موقعیت خورشید استفاده می شود و از صفحه ای با علامت هایی مانند ساعت و جسمی با لبه مستقیم تشکیل شده است که روی صفحه سایه می اندازد. در اصطلاح عامیانه، ساعت آفتابی ساعتی است که از حرکت سایه برای نشان دادن زمان استفاده می کند.
با این حال، ساعت آفتابی دارای برخی اشکالات بسیار مهم است. به عنوان مثال، در موقعیت های جغرافیایی مختلف، طول سایه‌های متفاوتی ایجاد می شود و در نتیجه سایه شاخص با سرعت‌های متفاوتی حرکت می‌کند. بنابراین در ساعت های آفتابی، برای نمایش زمان صحیح، باید همیشه ثابت بمانند و همچنین ساعت های آفتابی در شب کار نمی کنند.
ساعت شنی
همان طور که در بالا اشاره شد، ساعت های آفتابی در شب کار نمی کنند. به منظور تعیین زمان در فاصله بین غروب خورشید و زمان طلوع دوباره، انسان ها شروع به بررسی و کشف روش‌های جایگزین برای تعیین زمان کردند. در سال 1500 قبل از میلاد، شمع هایی که با سرعت مشخصی می سوزند اختراع شدند. تقریباً در همان زمان، ساعت شنی به یک دستگاه اندازه گیری زمان رایج تبدیل شد.
ساعت شنی وسیله ای است که برای اندازه گیری گذر زمان استفاده می شود. این ساعت شامل دو لامپ شیشه ای است که به صورت عمودی توسط یک گردن باریک به هم متصل شده اند تا یک جریان تنظیم شده از یک ماده (از لحاظ تاریخی ماسه) از لامپ بالایی به لامپ پایینی برقرار شود. به طور معمول، لامپ های بالا و پایین متقارن هستند به طوری که ساعت شنی بدون توجه به جهت، مدت زمان یکسانی را اندازه گیری می کند. مدت زمان مشخصی که یک ساعت شنی مشخص می شود توسط عواملی از جمله مقدار و درشتی ذرات معلق، اندازه لامپ و عرض گردن تعیین می شود.
همچنین در حدود 1000 سال قبل از میلاد، ساعت های آبی که تقریباً شبیه ساعت شنی کار می کردند، محبوب شدند و در سال 1100 میلادی ساعت های مکانیکی جایگزین همتایان آبی خود شدند.
ساعت آونگی
ساعت‌های مکانیکی از مجموعه‌ای از قرقره‌ها، وزنه‌های تعادل و زنگ‌ها ساخته شده بودند (کلمه ساعت در واقع از زبان فرانسوی به معنای زنگ گرفته شده است) و در سراسر جهان شروع به ظهور کردند، اما دقیق‌تر از ساعت‌های آبی نبودند. به طوری که ساعت های مکانیکی دارای نیم ساعت یا بیشتر خطا در روز بودند، تا اینکه گالیله آونگ را در سال 1594 کشف کرد. اما گالیله از کشف آونگ برای ایجاد ساعتی با کارکرد بهتر استفاده نکرد.
تا اینکه در سال 1657 یک مرد هلندی به نام Christian Huygens بعد از 63 سال، مفهوم آونگ را درک کرد و به کمک آن ساعت مکانیکی را بهبود بخشید. به طوری که ساعت های مکانیکی از آن به بعد تنها 15 ثانیه را در روز از دست می دادند. این ساعت مکانیکی اولین ساعت با دقت معقول در جهان بود. ساعت های آونگی از محبوبیت بالایی برخوردار بودند اما به علت بزرگی و سنگینی، قابل حمل نبودند.
