تاریخچه ساعت های جیبی

تاریخچه ساعت های جیبی

ساعت آسمانی

در ابتدا انسان های اولیه درکی از زمان نداشتند. روزها حول سیر طبیعی روز و شب، تابستان و زمستان می چرخیدند. واضح است که انسان‌های اولیه می‌توانستند این الگو را در طول زمان ببینند و یاد بگیرند که چه زمانی باید کاشت و برداشت، شکار یا جمع‌آوری غذا در طول ماه‌های سخت زمستان انجام دهند. انسان هنوز به چیزی نیاز داشت تا ساعات خاصی از روز را مشخص کند و متوجه شدند که سایه های خورشید در صبح با عصر متفاوت است و با نزدیک شدن به زمستان خورشید در حال پایین آمدن است. ماه نیز الگوهای آشنا را نشان داد. با فکر کردن به این موضوع، آنها یاد گرفتند که از خورشید و ماه برای تعیین روزهای خود استفاده کنند و این به ساعت آسمانی معروف شد.

برای مطالعه بیشتر : تاریخچه ساعت در ایران

ساعت های خورشیدی

مصریان باستان اولین کسانی بودند که شب و روز را در یک چارچوب زمانی 24 ساعته تقسیم کردند. آنها ساعت ها را «نابرابر» یا «فصلی» می نامیدند، زیرا مشخصاً طول آن با فصول و بین شب و روز تغییر می کرد و به حرکت خورشید بستگی داشت. عقربه های ساعت آسمانی به حرکت خورشید متکی بود. با حرکت خورشید از شرق به غرب، میله ای با زاویه نسبت به زمین، سایه ای ایجاد می کند که به صورت نیم دایره ای در اطراف میله حرکت می کند. که دارای نشانه هایی است که روز را به قسمت های مساوی تقسیم می کند.
جالب است بدانید پنل های خورشیدی بر اساس همین اصل کار می کنند. حرکت خورشید همچنین به تعیین زمان سال کمک می کند زیرا خورشید در تابستان به سمت شمال و در پاییز و زمستان به سمت جنوب حرکت می کند. موقعیت خورشید در آسمان در تابستان بالاتر و در زمستان پایین تر است و ساعت های آفتابی برای استفاده از تغییر فصول و مسیر خورشید برای تعیین زمان و ارائه بینش تاریخی ساخته شده اند. چرخه ماهانه ماه، همراه با عبور آن از 12 علامت زودیاک، ماه را نشان می دهد و به عنوان تقویم ساعت آسمانی عمل می کند.

برای آشنایی بیشتر می توانید مقاله همه چیز درباره ساعت های مچی خورشیدی را مطالعه کنید.

ساعت آبی

اختراعات زیادی برای تعیین دوره‌های زمانی انجام شد – سوزاندن طناب مرطوب، سوزاندن روغن در لامپ‌های علامت‌گذاری شده، ساعت های شنی و ظروف آب با سوراخ‌هایی که در آنها حفر شده بود و علامت‌هایی که با چکه کردن آب سطح زمان را نشان می‌دادند.
بسیاری از آنها مشکلات مخصوص به خود را داشتند اما کشتی های آبی در آب و هوای گرم تر با اطمینان بیشتری کار می کردند. افلاطون (حدود 428-347 قبل از میلاد)، مربی و فیلسوف یونانی، ساعت آبی را اختراع کرد. بعد ها ارقام شناور به این طرح اضافه شد که کار ساعت امروزی را انجام می داد.
ساعت آبی را «clepsydra» می نامیدند و می توانست بزرگ یا کوچک باشد. clepaydra با جریان مداوم خود برخلاف ساعت های خورشیدی، قادر بود تا زمان را به صورت یکنواخت و 24 ساعته نشان دهد.

تاریخچه ساعت های جیبی

تاریخچه ساعت های جیبی بسیار طولانی و جالبی است. سیر تکاملی آن‌ها را به یک لوازم جانبی برای طبقه بالا و یک ابزار ضروری برای طبقات کارگر برای چندین قرن نشان می‌دهند. ساعت جیبی برای اولین بار در گفتگو بین صنعتگران و طبقه بالا در قرن پانزدهم ذکر شد و اعتقاد بر این است که نخستین ساعت های جیبی در این دوره استفاده شده است. ساعت های جیبی در این دوران به دور گردن بسته می شدند. شخصیت‌های تاریخی مانند دوک مودنا، مارکز دمونتا و ماشور شید از طرح‌های اولیه ساعت‌های جیبی استفاده می‌کردند. این ساعت‌های جیبی اولیه احتمالاً بسیار سنگین و بودند و مطمئناً فقط دارای یک ساعت شمار بودند. در سال های بعد، بسیاری از صنعتگران، به ویژه آهنگران، شروع به توسعه طرح های ساعت جیبی کردند. در قرن شانزدهم، این مدل‌ها به یکی از ویژگی‌های عادی جامعه طبقه بالا تبدیل می‌شدند، اگرچه این مدل‌ها هنوز از فولاد ساخته می‌شدند و نه از فلزات گرانبهای ظریف‌تر و جذاب‌تر.

ساعت های جیبی در مسیر مد

ساعت ساز معروف آلمانی، پیتر هنلاین، زمانی که طرح فنری خود را در دهه 1520 به انگلستان برد، باعث افزایش استفاده از ساعت جیبی شد و از همان زمان بود استفاده از ساعت مچی تبدیل به مد روز شد.  تولیدکنندگان در آلمان، ایتالیا و انگلستان نیاز بقیه اروپا را تامین کردند و در نهایت طرح ها به جای استفاده از فولاد، از برنج، طلا و به کار گرفته شد. قرن هفدهم و هجدهم شاهد نوآوری بزرگی در حوزه ساعت سازی بود. در حالی که ساعت‌های جیبی در ابتدا فقط یک ساعت شمار بودند، پیشرفت‌های جدید با فنرهای داخلی امکان معرفی یک عقربه دقیقه را فراهم کرد. تعداد چرخ‌های درون مکانیسم ساعت افزایش یافت، بنابراین تعداد دفعاتی که ساعت باید هر روز پیچ می‌شد کاهش می‌یافت (قبلاً باید دو بار پیچ می‌شد). یکی دیگر از ویژگی های طراحی هوشمندانه، استفاده از جواهرات، به طور کلی یاقوت، برای استفاده به عنوان بلبرینگ در ساعت بود. کاهش کشش و سایش بر روی قطعات مکانیکی و امکان زمان بندی صاف و دقیق تر نتایج آن بود. همچنین از روغن برای حفظ منظم بودن ساعت ها و جلوگیری از یخ زدن قطعات استفاده می شد.
زمانی که انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم در اوج بود و راه‌آهن‌ها در سراسر ایالات متحده، بریتانیا و اروپا در حال گسترش بودند، ساعت‌های جیبی به ابزار مهمی برای طبقه متوسط ​​و پایین تبدیل شده بود. کارگران راه‌آهن به ساعت‌ها برای حفظ زمان تکیه می‌کردند، عنصر مهمی از کارشان که وقتی به درستی انجام می‌شد می‌توانست اطمینان حاصل کند که هیچ حادثه، برخورد یا خروج از ریل رخ نمی‌دهد. شرکت‌های راه‌آهن حکم کردند که همه کارگران باید همیشه ساعت جیبی خاصی را روی خود داشته باشند و این منجر به توسعه ساعت راه‌آهن شد. 

تاریخچه ساعت های جیبی در قرن معاصر

با معرفی ساعت مچی در سال های منتهی به جنگ جهانی اول، و سپس توسعه مکانیسم کوارتز که ساعت های سیم پیچ مکانیکی را تا حد زیادی منسوخ می کرد و ساعت های جیبی در جهان ساعت یک گام به عقب برداشتند.
با ظهور ساعت های الکترونیکی در دهه 1960 میلادی استفاده از ساعت های جیبی منسوخ شد. در این زمان مصرف کنندگان شروع به کنار گذاشتن مکانیک های قدیمی خود برای فناوری جدید در حفظ زمان کردند. در حال حاضر ساعت های جیبی تبدیل به یک کالای کلاسیک و لوکس شده اند.